Will He Come Soon? Trust God.

It is not just a routine to pray every night to God. For me, it is my time where I can thank Him for waking up every morning with the people I love – healthy and fine, my job, my safe travel from home to the office and all other blessings that I received from Him. I personally see prayer as a way of talking to Someone whom I can’t see but still will I give my full trust of guiding me in everything that I will do. In my darkest days, He’s the only one whom I can turn to. Talking to Him gives me relief from a fishbone stuck on my throat. I am thankful that my parents introduced me to Him.

But sometimes, emotions conquer my heart and mind when weighing up things. And when I stumble, I usually ask Him - “Why Me? Am I Bad? I didn’t hurt anyone! Why me? Why not those people who kill other people?” not realizing that this situation is just a test of faith. He will never give us something that we cannot handle. If we can’t, ask Him. And He is more willing to carry all the burden we bear.

Prayer is my armor. It is powerful in every situation you’re in. Recently, I have this dilemma of whether I will find a man that will knock me off my feet or am I destined to be on my own forever. I am 21 and people say that I am still young to look for it. I should enjoy my life first being alone because when time comes that you are fated to meet, you can never do things you used to do. But some says that I should not close the possibility to find one soon. I should experience late night calls, dates, having someone by my side (of course not a family member) when I feel low, heart breaks as early as now. Time flies so fast that you’ll never know you’re already on your mid-life and regretting things that you did not do when you’re still young. I was left confused.

I was asking God to give Him to me at the best possible time and situation. I prayed “Lord, kahit ‘wag Niyo po munang ibigay siya sakin. Kahit ipakilala Niyo lang po muna.” Then I realized, What am I praying???! I’m praying to meet someone whom, at the first place, I’ll never know if he will make or break my heart. Well I think that’s the point. The point is I greatly trust Him that He will give me someone that will stand by me through ups and downs of my life and not someone that will just be there in a short time. And if along the way there’ll be humps and heart breaks before I meet Him, I’ll trust Him. For this is a part of my journey of meeting someone worth it. A friend told me that we can always have a break but we should never stop. (Cilyn). In that way, with the help from above, we can learn and experience new things in life and when we’re ready, he will just come along our way at the most unexpected time.

I read a Facebook status yesterday “’Wag kang malungkot na di mo pa siya nakikilala kasi kahit siya, hindi pa din ganun ka sya kasi wala ka pa.” (Zayne) Just trust God because He has a bigger plan for us than what we have for ourselves.

Follow me on twitter @rheenabells

"Huwag gumawa ng life changing decision kapag gutom." - Ramon Bautista

Are we Selfish?

Every day, I ride 4 different public utility vehicles from our house to our office in Libis - tricycle going to C5, jeepney going to Kalayaan, FX going to Tiendesitas and another jeepney going to Cubao. Hassle? Yes, of course! But I’m still lucky because traffic is always at the south bound lane. I usually allocate an hour for my travel time but it only takes me 40-45 minutes to get there.

One day, I rode an FX and decided to sit at the back part. The back part can accommodate 4 people. I sat on the part where I can easily move the air conditioning wing. After 3 minutes, we left the terminal. Along C5, the guy who was sitting adjacent to me asked the driver to stop for he will be alighting soon. When the fx stopped, I was expecting that the lady beside the guy will go down the fx so that the guy can go out easily. Opposite happened. The lady just looked at the guy as if nothing is happening. Take note! The lady was fat. Yes. I was looking at her the whole time until the guy successfully went out of that fx. It was like he was a contestant in an amazing race and that part? It was an obstacle course.

After a few meters, the lady was the one who asked the driver to stop. The driver slowed down but never stopped on the point where the lady wanted him to stop. The lady gone wild and started to utter bad words. The driver explained that the point where she wanted to be dropped is an “unloading zone”. But then the lady shouted “Ano ba naman yan! Ang layo tuloy ng lalakarin ko!” Well, the driver did not comment anymore.

A question was stuck on my mind – “Are we selfish?” Selfish in a way that we cannot sacrifice even a small portion of our time and effort for a stranger? Selfish in a way that we will not consider doing good things to others just because we wanted comfort?

Is it hard for us to do small things for people? Are we always into the idea of “survival of the fittest”?

What can you say? Comment below. :)

Follow me on twitter @rheenabells

"Huwag gumawa ng life changing decision kapag gutom." - Ramon Bautista

God's Surprise

After I graduated, my instill in my mind that I should save money for my future because corporate world has a thick line between college life. It's totally different.

You cannot do the same things you used to do when you were in school -- late night out, hanging out with friends, indulging yourself to food not minding the cost because it is easy to ask money from your parents anyway, shopping and a lot more.

When you're already working, you'll always consider almost everything around you before deciding what to do. Before buying a shoes, you'll consider its quality, cost, and of course if it'll be fitted to different occasion -- office, party, meetings and conferences, so as to maximize its value. Unlike when you are in school, you have different shoes for different occasion.

Aside from working during weekdays and saturdays before lunch, I am an active member of our music ministry on our church. We usually have routine practice during saturday nights and serve during the 6pm mass the next day. It is my routine and I am enjoying it because I give back through God's given talent to me -- to sing.

There, I met new friends and buddies. I was not expecting that I'll have a big bunch of friends! They're really a blessing to me.

I'll be having my first anniversary on September this year and I think I need to think of things I'm not used to but should consider of a human being. I'm not saying I'm not happy of what am i doing, but there are time that I need to think out-of-the-box, out of my comfort zone.

Hoping that that incident will be real. I'm willing to take risk. You'll have nothing to lose anyway. If you get what you want, then good! If you'll not, at least you've gained experience and lessons.

Don't worry, if something happens, I'll post a blog soon!

I THANK GOD FOR EVERY LITTLE SURPRISES HE HAS PREPARED FOR ME EVERYDAY. :)

Follow me on twitter @rheenabells

"Huwag gumawa ng life changing decision kapag gutom." - Ramon Bautista

Completeness from being Incomplete

It was a rainy morning when a got a chance to talk to one of my office mate in our pantry. I was with a girl office mate then.

We started talking about love and relationships nowadays. Since I am not engaged to any relationship before, I got interested when he told us points on entering one someday.

Yes. I am proud to say -- I am 20. I am single. And I am happy.

We shared stories and viewpoints. Until he suggested a short story to read and ponder --- "The Missing Piece" by Shel Silverstein

After finishing my task for the day, I browse the net to look for the story. It was very touching. Ironic in a way that how can someone be complete in the state when he or she feels like he or she is incomplete?

Let's think about this review:

"In some strange sense, we are more whole when we are incomplete. The individual who has everything is in some ways poor. The "rich" will never know what it feels like to yearn, to hope, to nourich the soul with the dream of something better, to have someone love him/her enough to give the "rich" something priceless of themselves. As the rich young man in the gospel could not understand, there is a wholeness to those who can give themselves away, who can give their time, money and strngth to others and not feel diminished in doing so. There is a wholenness to those who can accept their limitations, who have learned that they are strong enough to go through a tragedy and survive, who can lose something or someone and still feel complete. May we possess faith strong enough to accept ourselves as poor and incomplete in the estimation of the world but whole and rich in the treasures of God."

Source: http://home.earthlink.net/~foodforthought2/id119.html

There were some things I realized after reading.

1. Learn to be happy by yourself (but not in a negative perspective). We are created by God perfectly as an individual to enjoy His gift of Life.

2. Some people pass and go. They are a part of your journey but not a part of yourself per se. They gave you pain, lessons and experiences -- cherish that and move on.

3. We can appreciate more when we lose something.

4. In loving someone, even though you're partners, still keep in mind that you are two different individuals. He/ She doesn't complete you nor you complete him/her.

*own POV. No intention to change your beliefs and perspectives. :)

Follow me on twitter @rheenabells

"Huwag gumawa ng life changing decision kapag gutom." - Ramon Bautista

Acceptance

"Some things are not meant to be..."

Remember the first time we met? I was too busy at school then.

I didn't expect someone to caught my attention that time. But you were there, just barely standing inside that busy room, you got me.

Yes. The first time I saw you, I know something was different.

Other than contacting me for picking up those forms, I was not expecting anything. I talked to you casually and exchanged numbers to follow up my concern on your school.

The following day gave me goose bumps. I didn't know what to do. I felt afraid that that will be the last time we will see and talk to each other again. You handed me those papers. My hands were shaking. "Thank you" were the last words that came out of my mouth. "Good luck" you said and gave me that smile that I will never forget. I felt happy even

though I don't know when or will we ever see each other again.

That same day, we became friends through a text message. We started talking about each other's school life, family, hobbies and anything under the sun for hours. Early messages from you brought me small joys every morning. Saying good night every evening gave me a good sleep. That lasted for days, weeks and months...

Until I found out you were already taken. It was like destiny's playing with us...... or just with me. But that didn't make me like you less. In fact, I was secretly loving you every day....

You were the first who made me feel this way. Someone's caring for you everyday, asking if you're doing great or just telling me that you're already at home and not to worry because of late night commute.

I know it was wrong.

I know want I wanted to have was impossible.

Someone's there waiting for you. And you were going back to her at the end of the day.

I set my mind not to love you even more but then, my heart resisted. So I decided to continue what I feel even though I know at the end, I was the one who'll be left behind.

When you broke up with her, you ask me to be beside you as a friend. I never gave any hesitations on saying 'yes'. Those days were the best -- late night phone calls, hanging out, walking under the heat of the sun just. I was wishing not to end this beautiful thing. This was the first time.....

Until you fell in love again... but not with me... "I am happy for you" I said. Behind those words are questions running on my mind "Is there something wrong with me?"...

I accepted the fact that we can't be more than what we are now.

But life must go on. This is just a part of my journey. A part that taught me to be strong. I must thank you for making me feel I was loved. Thank you for making me feel there was one person who cares for me.

Don't worry, I'll be fine. I'm just here. Still your friend.

Follow me on twitter @rheenabells

Getting Over

Anong mararamdaman mo kapag yung isang bagay na malapit nang matupad, bigla na lang hindi magiging totoo?

Naranasan mo na bang umasa sa isang bagay na akala mo dati, "ito na"? O di naman kaya maghintay sa paniniwalang may pag-asang mangyari ito pero sa huli, wala din?

Nakakalungkot isiping natural na sa tao ang makaramdam ng "panghihinayang". Yung iba, masyadong dinidibdib -- nagaadik, nanchichicks, nanlalalake, gastos sa mga walang katuturang mga bagay. Naisip mo na rin ba na kapag nagpatalo ka sa depresyon ng nangyari sa'yo, magiging mabuti o maganda ba ang kinalabasan ng buhay mo?

Hindi din di ba?

"Wala na namang mangyayari kung iiyakan mo. Oo, nasaktan ka, eh pagkatapos ano? Magaadik ka? HELLO! Sayang ang buhay mo. Marami ka pang pwedeng gawin."

Paano mo ito malalampasan at malilimutan yung sakit? Paano mo sisimulan muli yung masaya mong buhay?

Sa totoo lang, lahat ng iyan, ikaw lang ang makakasagot. 'Wag mong hayaan ang sarili mong makulong sa galit, lungkot at panghihinayang. Isipin mo na lang ganito:

"At some point in your life, yung bagay na pinanghihinayangan mo, nagbigay din naman ng kasiyahan sa'yo. Ginusto mo din naman silang sumali sa buhay mo. Isa pa, isipin mo na lang ang mga natutunan mong aral sa mga nangyari. Para sa susunod, alam mo na. Mas malakas ka na. Mas matalino ka nang gumawa ng mga desisyong makakapagbigay sa'yo ng matagalang kasiyahan."

Follow me on twitter @rheenabells

Wrong Timing

"Ang hirap maging babae. Kung torpe yung lalake. Kahit may gusto ka, di mo masabi."

-Pangarap lang kita by Parokya ni Edgar

Kung tutuusin, hindi lang sa pagibig madalas mahirapan ang mga babae. Actually, kahit sa pangkaraniwang araw sa buhay namin, nahihirapan din kami.

Katulad na lang kapag siksikan sa jeep, yung tipong uwing uwi ka na, pero punuan, iniisip mo, sasabit ka na lang, pero hindi pwede kasi nga babae ka. Yung tipong gusto mong mag sleeveless, kasi mainit, pero dahil hindi ka pa nagshe-shave, magti-tshirt ka na lang kasi baka makita ni crush. Yung tipong gusto mong kumain ng bongga, pero dahil conscious sa diet at isa sa pinaka end-of-the-world-statement ang "Ui, nananaba ka ata", pipilitin mo na lang mag fasting at ideprive mo ang sarili mo sa sneakers na pinaka favorite mong chocolate. Ayan at madami pang iba.

Pero eto ang matindi. Paano kapag "your day" tapos inaya ka ng mga kaibigan mong guys na mag lunch out? Dahil ikaw ang ang maiiwan sa office, "oo" na lang ang sasabihin mo. Tapos pagbaba mo ng sasakyan, biglang.... PAK! 'red alert'... anong gagawin mo? Sasarilihin mo lang ba? o ipapaalam sa kanila since nasa bahay naman kayo nuung friend mo? :|

ANG HIRAP MAGDECIDE di ba?

Sige, sasabihin ko, oo kanina lang 'to actually nangyari sakin. isipin niyo na lang ang itsura ko nung nagpapanic ako kung anong gagawin ko, di ba?

Lumapit ako dun sa isang guy na komportable akong kausap. Akala ko , bubully-hin nila ako. Hahah! (Kasi naman, kapag nacocorner nila ako, madalas, bully abot ko. Pero biruan lang yon) Ayun, na feel ko na meron akong mga Kuya this time.

"Kuya, sorry, Nahihiya talaga ako. Salamat ng marami."

"Ano ka ba? Okay lang yun no. Natural lang yan sa babae."

Buti na lang, mabait yung mom ng isa kong kaibigan. :)

Pero ako, syempre kahit ganon ang sinabi nila, di pa din ako makaget over sa nangyari. Ginawa ko na lang katatawanan, nakisabay pa din ako sa kanila at di umalis. Di ko din naramdaman na nailang sila sakin. Haaay. Sorry, natutuwa lang ako. Kasi unang beses sakin na nangyari to at napakagaan sa pakiramdam na nirerespeto ka ng mga lalaking nakapaligid sa'yo. Kahit mahirap maging babae, kung katulad nilang mga lalaki ang kasama mo, di mo mararamdamang nahihirapan ka. Sasamahan ka nila sa mga ganitong pagkakataon. Thank you papa Jesus for giving me friends like them :)

#OfficeExperience

Follow me on twitter @rheenabells

Ikaw ang the Best!

Simula pa lang nung bata ako, hilig ko na talagang kumanta. Kinukwento saakin ni nanay na ang una kong kantang kinanta ay yung "I will always love you" ni Whitney Houston. Sumasali din ako sa mga singing contest sa school namin noong elementary ako. No'ng high school naman, kasali ako sa glee club at sa Bedan Musicians' Guild noong college.

Hindi ko alam, basta kapag nakakarinig ako ng magaling tumugtog at kumanta, gusto ko maging katulad nila.

September 24, 2011 --- Pumunta ako sa St. Michael Parish sa loob ng Philippine Army Officers' Village sa Fort Bonifacio para mag auditions sa choir nila. Kasama ko si Charles, classmate ko no'ng college na kasali din sa choir.

Bago ko sumali sa CIC (pangalan ng grupo namin), may mga kakilala na ako doon - si Alelie, girlfriend ni Charles at si Jade.

Masaya naman nila akong tinanggap sa choir. Habang tumatagal, hindi ko inaasahang magiging kaclose ko sila ng sobra.

Lately lang, sumama ako sa annual retreat ng Pastoral Youth Ministry sa Antipolo. Syempre, kasama kami dun -- CIC. Doon ko na realize na masarap mag serve kay Papa Jesus. Alam mo yung feeling na nag-gigiveback ka sa lahat ng blessings na nakapagpasaya sa'yo, trials na nakapag palakas sa'yo at mga sitwasyon di mo inaasahang mararanasan mo.

Sabi ko dati, ang kasama lang sa bucket list ko ay ang sumali sa isang church choir. Pero more than that ang ibinigay saakin ni Papa Jesus. He gave me friends na handang makinig sa'yo kapag may problema ka o kahit sa mga simpleng bagay lang na nangyayari sa'yo-- kinikilig, naiinis, naeexcite....

Salamat ng maraming marami Papa Jesus sa patuloy na pag gabay saakin at sa walang sawang pagbibigay ng mga bagay na nakakapagpasaya saakin - aking pamilya, kaibigan at mga makikilala pa.

"For your love is as high as the heavens above us."

Follow me on twitter @rheenabells

Kahit Na. ♥

Hello! Kamusta kayo? Pasensya na kung hindi ako masyadong nakakapagsulat. Madami lang kaming inaasikaso before, during at after ng graduation day..... (Clap clap for Batch 2012!)

So yun! kroooo! Kroooo! hahaha. Bigla ko lang naramdaman na gusto kong magsulat ulit. Sige na! Pagbigyan niyo na ako, baka matagalan ulit bago ang susunod. :)

Namiss ko lang bigla yung mga highschool classmates ko. Kasama ko sila kanina. Kwentuhan. Kwentuhan. At kwentuhan ulit. Ang sarap lang ng feeling!

9pm, tinawagan na ako ng nanay ko -- "Neng, alas-nueve na. Uwi na" So yun! Nagpaalam na ako sa kanila. Kasabay ko umuwi yung kaibigan kong sa kabilang block lang namin nakatira. As usual, daldalan habang naglalakad pauwi.

Bigla naming napagusapan yung tungkol sa mga boys niya. (hihi! as usual, interested ko!) Napaisip ako sa sinabi niya...

"Mas okay yung feeling na kasama mo yung gusto mo kaysa sa taong gusto ka."

OOOOOOOEW! @_@

Napaisip ako bigla. May point ka teh! hahaha

Pero mahirap pa ding masabing standard yung ganyang feeling. On a personal note, ako siguro aa-gree sa kanya. (eh syempre, ako yung tipo ng tao na --- okay na, at least magkaibigan kami.)

Saan ka nga ba lulugar sa ganitong sitwasyon? Ang hirap di ba? Paano kung si The One mo eh yung may gusto sa'yo at hindi yung taong gusto mo?

Eh paano naman kung ang Prince Charming mo eh yung gusto mo pero sumuko ka na kasi merong isang taong nagmamahal sa'yo kahit di mo naman siya gusto?

ANO NAAAAAAAAA?! Ang hirap e.

Haaaay, siguro ang masasabi ko lang, kung saan ka masaya edi doon ka. Wag kang manghihinayang sa desisyong gagawin mo kasi at some point in your life, pinasaya ka ng desisyon na yon. Wala ka na din namang magagawa kung di mo nakuha ang gusto mo kasi nangyari na.

Palagi mo na lang isipin ang kagandahan ng mga bagay sa lahat ng sitwasyon. Hindi lahat ng gusto natin makukuha natin. Peor kung iisiping mabuti, may makukuha pa din tayo sa bawat desisyong gagawin natin kahit hindi natin iyon gusto ---- LESSONS.

Yun yung Exciting!

Nakita ko itong signage na ito.... "True love waits."

Uuuiii. May naisip siya bigla. ALAM KO NA! haha. -- si crush? Si boyfriend? Si childhood love? Ako din kasi... SIYA din yung naisip ko nung nabasa ko ito. Maraming pwedeng dahilan kung bakit natin sila naiisip...

Naghihintay ka sa mahal mo...
..kasi alam mo na merong perfect timing na ibibigay sainyo si Papa Jesus
..kasi meron pa siyang dapat gawin bago kayo maging "kayo"
..kasi gusto niyo pang i-enjoy yung pagiging "ako-state"

the bottom is...

..KASI MAHAL MO SIYA. at gusto mo perfect lahat kapag kayo na...

Sabihin nating TRUE LOVE talaga kapag ang isang tao eh naghihintay. Pero paano kapag dumating yung puntong lahat ng pagkakataong dumaan sa'yo na hindi mo sinubukan eh pinalampas mo? Hindi mo na naman sila maibabalik di ba? Hindi ko naman sa sinasabi na subukan mo lahat dahil mahal mo ang isang tao. Nandun pa din yung limitasyon at ang judgement mo between right and wrong. Pero naisip mo na ba, paano kapag hintay ka ng hintay tapos sa kakahintay mo, hindi siya dumating kasi siya din naghihintay sa'yo?

KOMPLIKADO!

Sabi nga sa kanta ni Chito Miranda....

Boy: Mabuti pa sa lotto, may pagasang manalo. Di tulad sa'yo, imposible.
Girl: Mahirap maging babae. Kung torpe ang lalake, kahit may gusto ka, di maaari.

HAHA! Haaaay nako. Hintayan ang peg nila. Pano na? Ano na ang gagawin mo kapag nandito sa sa ganitong sitwasyon? Ako, honestly. Hindi ko alam. Kasi di ko naman malalaman kung may gusto nga siya sakin o wala. Pero ako yung tipo ng tao na kapag gusto kita, sasabihin ko. Mahirap nga lang kasi paminsan, namimiss interpret na biro lang yon. Oh di ba?! KOMPLIKADO TALAGA.

Eto pa!
"HALAMAN: ang tawag sa mga taong walang feelings, landi or kalibog libog sa katawan." - Sir Ramon Bautista

Hahaha! Ayan pa isa. Paano kapag ganyan naman ang peg? Ikaw na ang dumadamoves, kaso wala talaga, HALAMAN siya -- Living thing, pero walang pakiramdam. Ang hirap. Nagmumukha ka lang tuloy tanga kakahabol sa kanya.




Eto last na....
"We have the right love at the wrong time." - Barry Manilow


Shet! Ang saket di ba?! Mahal niyo ang isa't isa pero di talaga uubra yung salitang --- "NOW" sa inyo.

Minsan nga napapaisip ako, bakit nga ba ganito?

HAAAAAAAAAAAAAAAAAY :0

Isipin na lang natin, kapag lahat nagmamahalan at perfect ang pagsasama nila - WALANG EXCITEMENT! I mean, oo, ayaw natin yung mga arguments, tampuhan, hiwalayan, iwanan, pero di ba, parang wala kang maikukwentong dramatic sa magiging anak mo kapag puro saya lang ang naexperience mo di ba? I bet, iisipin niya -- Ay si Mommy, ang corny ng love life.

Itong mga sitwasyon ding ito ang nagpapatatag saatin, nagbibigay linaw sa atin sa konseptong hindi lahat ng pagkakataon ay masaya. Komplikado ang buhay. Komplikado ang magmahal.

The best thing na gawin natin eh, enjoyin kung ano ang meron ka ngayon, alalahanin ang mga bagay na kung saan natuto kang lumaban para sa susunod alam mo na ang gagawin mo, at paghandaan ang mga sitwasyong maaring mangyari bukas - at leats kung masasaktan ka man, hindi ganon kasakit. Nakapag handa ka na eh.

Wag mo ding kalimutang magdasal. Naghihintay lang naman Siyang kausapin mo Siya. Gagabayan ka niya sa mga desisyong gagawin mo. Hindi ka naman bibigyan ng pagsubok kung hindi mo kaya at hindi ka matututo. LAHAT NG BAGAY MAY RASON. Minsan, hindi natin maintindihan pero darating yung pagkakataong marerealize natin na "Ah! Tama pala....buti na lang..."

Naghahanap.

"Papa Jesus, sana po pagkagraduate ko ng college, magkaroon po sana ako ng magandang trabaho na related sa course ko......... okay lang po kahit hindi ako magkaboyfriend. Basta maging stable lang po ang career ko."

..yan ang mga salitang binanggit ko nung highschool pa lang ako. HAHAHA! Natatawa ako kasi nakasulat pa yan sa maliit na papel. Nasa box ko pa!...

Oh well. Kaya siguro wala pa akong boyfriend 'til now, kasi ngayon tinutupad ni Papa Jesus yung prayer ko dati. No regrets! May reason ang lahat.

Malapit na. Alam ko naman na ang graduation sa college ay isa sa pinakamahalagang event sa buhay ng isang tao, sa kanyang mga kaibigan, kapatid at lalong lalo na sa kanyang mga magulang. Biruin mo yun? After 15 years of schooling, at last!

Kasali ka na sa bilang ng mga walang trabaho sa Pilipinas? HAHAHA! *OM! Oo nga ano?!* Pero hindi, ganito kasi, after ng mahaba habang oras na ginugol natin sa pag-aaral, at last makakatulong na tayo sa parents natin na nagsakripisyo para makatapos tayo.

Ako, next week, lalakad na sa stage para kunin ang inaasam asam kong diploma ...... "Rheena Magpantay, BSBA Marketing and Corporate Communications, batch 2012" yahoooooo! ang sarap sa feeling.. Syempre! mas masarap ang feeling ng tatay at nanay ko! :)

Pero pagkatapos ng gabing puro red toga, camera lights, iyakan kung saan saan, yakapan at kung ano ano pang eksenang makikita mo after ng graduation rites, ANO NANG PLANO MO?

As early as now, ayun. Nandito ako. Nakaharap sa computer. Nagsign up sa Jobstreet at JobsDB para magbakasakaling may job opening para sa mga bagong graduate. Hindi ko alam kung bakit ako atat. Sabi ng mga higher batch men ko, magpahinga muna daw ako ng 1 buwan kasi kapag nagimula na kong mag work, wala nang 15 minutes grace period, excuse letter at permission to absent na ipapakita mo sa boss mo kapag gusto mong lumiban sa trabaho. Naisip ko, oo nga naman! pero sayang yung opportunity kung meron nang kumakatok sa pinto mo.

FIRST JOB INTERVIEW: Sinubukan ko lang. (Salamat sa professor ko na nagrecommend sakin) Ang magiging boss ko (is ever) eh Bedista din! Operations Assistant! Kaso ang sabi niya sakin, feeling niya ayaw ko yung post. Concern niya na baka di ko papractice yung talagang gusto ko which is marketing communications / PR. Well, good thing naman yon! AT LEAST concern si Sir! And I'm very glad.

SECOND JOB INTERVIEW: Paano kapag ang magiging boss mo eh isang cutie Atenista na sa buong interview mo eh nakangiti lang sayooooooooo? :"> Sorry. HAHAHA! Pero ang cute niya kasi. Ayun. Basta, normal pa rin akong gumalaw kahit na medyo awkward kasi nga cute siya! :P

THIRD JOB INTERVIEW: Pak na Pak! Magkakasundo kami! :)) Parehas kaming babaeng - bakla ng magiging boss ko (if ever) More kwento lang ang peg sa interview. Isa lang ang naalala kong technical na tanong niya ---- what is your concept on local store management? EH LAST SEM LANG NAMIN KINUHA YUNG SUBJECT NA YON KAYA FRESH NA FRESH PA! :)

Haaaai. Ewan ko. Nageenjoy akong magpainterview. Hindi ko alam kung bakit. O much more na nageenjoy akong makipagusap sa mga taong ngayon ko lang nakilala. Iba yung excitement eh.

Siguro nga, tama yung mga professor namin -- WALANG MARKETING STUDENT NA HINDI EPAL. :P

Kaya siguro ako nagiging kuportable sa kanila. Kailangan kasi. AY MAS OKAY KAPAG SINABI KONG ----- GANUN KASI AKO :)

Hopefully, bago mag end ang first quarter ng taon, makakuha sana ako ng trabaho. Sana. *crossedfingers



GUSTO KO NG ADVENTURE.
GUSTO KO NG BAGO.
GUSTO KO MAGEXPLORE.

Something we can call HAPPYness

March 10, 2012 -- Our last CLASS-DAY for our college life. Grabe lang! Ang daming memories na bumalik sakin nung araw na yon.

Nung 4th year highschool ako, hindi ko inaasahang sa San Beda ako magka-college. Hindi ko pa nga alam kung anong kurso yung kukunin ko nun. Basta ang nakatatak sa isip ko, "Gusto kong mag Piloto, Abogado o kaya naman Sundalo" -- o di ba? Ang weird ko? Hahaha! Puro panglalaking trabaho ang gusto ko.

Ang main reason ko kung bakit ako sa San Beda nag enroll eh kasi:

1. Sabi ni Tatay, magandang school daw yun kapag gusto mong Mag-Law (which is totoo naman-- hahaha! yabang luuungs eh no?)


2. Kasi nung una kong nakita yung San Beda, ang konti lang ng estudyante (Sabi ko sa sarili ko, okay dito, di maingay, makakapag aral ako.)


3. at higit sa lahat ---- MADAMING BOYS! (Seriously, kahit itanong niyo tatay ko, siya kasi kasama ko nun nung nag enroll ako, sasabihin niya "Oo.")

So sinulat ko sa enrollment form --- MARKETING and CORPORATE COMMUNICATIONS.

Ayun, nagenjoy naman ako ng sobra sobra. Salamat sa lahat ng mga naging kaibigan ko, prof ko, kakilala ko, kamag anak ko, kapatid ko, parents ko at higit sa lahat kay Papa Jesus na walang sawang gumagagabay sa bawat desisyon na gagawin ko.

Naeexcite na natatakot ako sa susunod na chapter ng buhay ko. Pero kakayanin! Kasi alam ko, may magandang planong naghihintay para saakin. Hindi man ito madaling makuha, eenjoying ko naman ang bawat araw na bubunuin ko para makamit yun kasama ang mga taong mahal ko at makikilala ko along the way.


SUPER MAMIMISS KO KAYOOOOOO :'(
4AMC Batch 2012 (Photo taken last Feb 2008)


My Bedan Musicians' Guild Family


My SBP Family



AND ALL MY BEDAN FRIENDS! :))) (sorry walang picture na lahat kayo nandon hehe :))


PS: Gusto ko sanang yakapin ng mahigpit ang mga anak ko:
Alelie, Kevin, Yana, Dess, Allene, Wei, Jana, Edward, Archeeno, Carlo, Luigi, Joric, Jai & Inigo, Pauline, Josh, Lee, Badi, Fourth, Russel, Jonas, Isabel, Rob :)

Pwedeng MagDrama?

CALLING!

Ayan na siguro ang best word na pwedeng idescribe kung ano ang nararamdaman ko kapag nasa isang organization ako o kaya sa kahit anong klaseng group. Kahit anong pigil ko sa sarili ko, hindi pa din maalis yung pakiramdam na gusto mo involve ka sa decision making at gusto mo lahat ng detalye alam mo, kahit na paminsan namimiss interpret na ng iba yung pagaalala mo sa kabuuan ng mga gagawin niyo.

Nakakapagod, aaminin ko. Pero yun ako eh. At feeling ko, hindi ko na mababago. Destined na ko kung baga.

Ang masakit lang paminsan, hindi ka naaapreciate ng mga tao sa paligid mo. Ang unfair lang di ba? Hindi ko naman hinihingi ang isang "Ui! Ang galing mo. Congrats!". Gusto ko lang sana, magkaroon sila ng kusang gumalaw at mabuo sa mga puso nila ang salitang "committment" "Sacrifice" "Willingness" Haaaaay. In short, sa mga pinag gagagawa ko, sana makainspire ako ng tao. Hindi naman mahalaga saakin yung recognition na may medal pa or kung anek anek.

At the end of the day, narealize ko, kaya siguro ako binigyan ni Papa Jesus ng mahabang pasensya eh para mas mahaba pa yung panahong makapag servce sa mga tao. Ayun..

MAGULO BA YUNG BLOG KO? Pasensya na. :))

Love yah! :* Di bale, magkukwento ulit ako next time.

At the end of the day.... Siya pa din ♥

"...salamat po sa lahat ng blessings, alam ko pong hindi Niyo ngayon ibibigay ang gusto ko, pero napaka swerte ko dahil binibigay Niyo po ang mga pangagailangan ko..."

Naitanong mo na ba sa sarili mo kung NAKAKAPAGDASAL ka pa? Siguro kapag kailangan lang o required sa school. Alam mo yun, yung time na bago mag simula yung klase, event o kung ano ano pang pangyayari sa school.O kaya naman, kung kelan lang may nagyaring masama (knock on wood) o nangangailangan ka lang ng tulong dahil nawalan ka ng pera.


Naitanong mo na ba sa sarili mo kung kailan mo huling nakausap si Papa Jesus na hindi nirerequire ng teacher mo sa school na kausapin siya? Yung bukal sa puso? Yung kayong dalawa lang talaga at nafeel mong nandiyan Siya sa tabi mo....

Ang hirap kasi sa atin, naaalala lang natin Siya kapag may kailangan tayo, may problema o kaya naman nahihirapan na tayo. Wala tayong initiative na magpasalamat man lang o humingi ng tawad sa mga maling nagawa natin.

Angal tayo ng anagal, reklamo dito rekalmo don..... Nung nahirapan ba siya, nakarinig ba tayo ng ni isang reklamo sa Kanya? Hindi naman di ba?

Yun lang naman ang hinihingi Niya -- alalahanin natin na may isang EXTRAORDINARY FRIEND tayong nagaalala saatin sa taas.

Sana wag nating kalimutan na magdasal para kausapin siya kahit na maraming mga bagay ang pinagkakaabalahan natin ngayon. Isipin natin, Siya din ang nagbigay niyan. :)


*eto pala, nakareceive ako ng SMS. gusto ko lang naman i-share sa inyo

HUMAN LOVE : "if ever you need anything, I will be there."
GOD's LOVE: :You will never be in need of anything, I am always there."

Paano mo masasabing gusto mo ng Pagbabago?

MABUTING MAMAMAYAN KA BA NG PINAS?

Mahirap sagutin di ba? Ano ano ba ang mga criteria para masabing isa kang "MABUTING" mamamamyan? Ako? Hindi ko din alam. Siguro, ayos na yung gumawa ka ng TAMA, gumawa ka ng mga bagay na makakatulong ka, gumawa ka ng mga desisyaong hindi aapak ng ibang tao at higit sa lahat, una ang Panginoon sa lahat ng bagay na gagawin mo.

Sa apat na taong pagbababyahe mula Taguig (sa bahay namin) papuntang Mendiola (sa San Beda), marami akong napansing nais ko sanang iparating sa mga nakaupo sa ating gobyerno. Alam ko, maliit lang na bagay kung titingnan. Pero isipin natin, kapag naipon, o kaya naman nakasanayan na, mahirap nang tanggalin o baguhin.

Isa siguro sa mga kinaiinisan ko ay yung walang "TIME SENSITIVITY" (salamat sa tatay ko na nagturo sakin nito). Sasabihin ng iba, "Eh Filipino Time e. For sure, late din yun, magpapalate na din ako." EH HELLLOOOO! Kung ganyan lahat ng nasa isip niyo, ano na lang kayang mangyayari sa oras na napag usapan niyo? :| DI MO NAMAN MAIBABALIK ANG ORAS NA NAWALA NA. Sana meron isa sa grupo na mag-inititiate na maging ON TIME, di ba? :)

Pangalawa, ang mga taong walang pakundangang tumatawid sa di tamang tawiran. OMG! Tapos kapag naaksidente, "HUSTISIYAAAAAAAAAAAA! Asan ang HUSTISYA?!" Batukan ko kayo eh! Sige nga, paano ka bibigyan ng hustisya kung ikaw mismo, hindi mo binibigyan ng hustisya yung mga matitinong driver na maayos na nagpapatakbo ng sasakyan at dahil lang sa isang makasariling taong tumatawid dahil gustong makarating sa pupuntahan agad agad, napahamak pa si kawawang driver. SA GANITONG PAGKAKATAON, anong laban ng isang driver kapag nakasagasa siya ng isang taong tumatawid sa hindi tamag tawiran? Kahit na hindi murder yun, malaking trauma ang maidudulot non sa driver.

Pangatlo, mga nag momotorsiklo na walang helmet, nagoovertake sa right side at singit ng singit sa mga malalaking sasakyan kapag traffic para lang makapwesto sa malapit sa traffic light. Kung hindi lang talaga bawal mambangga ng makukulit na motor cycle driver, malamang, wala nang gagamit nito.

Isa pa ay ang mga sasakyang nakaparada sa gilid ng mga daanan. NAKO! MGA TAO TALAGA, BIBILI BILI NG SASAKYANAN, WALA NAMANG GARAHE! Common sense naman please?! Parang bumili ka ng mga kabinet, sofa, dinning table at kung ano ano pa, tapos wala ka namang bahay. NAKAKAISTORBO, NAKAKATRAFFIC!

Mga kapit bahay na malakas magpatugtog kahit hatinggabi na. Di naman bawal magsaya, pero kung nakakaistorbo na, MALING MALI NA!

MGA TAONG : nagtatapon ng basura kung saan saan, dumudura kung saan saan, sumasakay sa di dapat sakayan, sinisisi ang gobyernbo kung bakit sila mahirap, anak ng anak, at kung ano ano pa.

Hindi ko sinasabing perpekto ako. kahit ako, nahihirapang sundin lahat ng nakasaad sa batas natin. PERO SINUSUBUKAN KO, GINAGAWA KO. Wala namang mawawala saatin kung susunod tayo, sa katunayan nga, mas magiging maayos ang takbo ng buhay natin kapag ganon.

Ang hirap lang kasi satin, ayaw nating nagsasakripisyo para sa ibang tao (i mean, maliban sa pamilya at kaibigan natin)gusto natin, benefit lagi satin. HINDI NAMAN PWEDE YUN. May mga bagay na aayon sa gusto natin, may maga bagay na hindi.

Paano mo masasabing gusto mo ng pagbabago kung ikaw sa sarili mo, hindi mo ginagawa ang pagbabago. Palagi kang naghahanap ng may masisisi sa mga bagay na ginagawa mo?


SANA MATUTUNAN NATING MAHALIN at RESPETUHIN ang mga bagay, hayop, tao, paligid at kung ano ano pang existing na living at non living things sa paligid natin. WALA TAYO KUNG WALA SILA, WALA SILA KUNG WALA TAYO.

Umpisahan ang pagbabago sa sarili. Wag hanapin sa iba ang pagbabago kung ikaw mismo ayaw mong maginitiate ng pagbabago. :)

Masaya ako Dito

"Kapag Masaya ka sa ginagawa mo, you'll never get tired."

Madalas akong sabihan ng tatay ko kung bakit di ako magtigil sa pagsali sali sa mga organization sa school namin. Since elementary, active palagi ako sa extra curricular -- volleyball at taekwondo (kaya medyo sexy ako nung HS Hihi), school newspaper, choir, drum and lyre, ,math club at Student Council.

Noon, hindi ko alam kung bakit. Basta ang nasa isip ko, parang tinatawag ako na gawin ang mga bagay na yon. Masaya ako na nakakapagpasaya ako ng ibang tao.

Pero minsan, umaabot din sa punto na PAGOD na PAGOD ka na. Mga pagkakataong akala mo mali yung ginawa mong desisyon. Sinisisi mo yung pagiging "Bibo Kid" mo kung bakit ka nahihirapan sa kasalukuyan.

Ako, sa totoo lang, ilang beses ko nang sinabi sa sarili ko na pagdating ng huling taon ko sa kolehiyo, hindi na ako kakanta, hindi na ako tatanggap ng responsibilidad sa mga organizations at magfofocus ako sa pagaaral ko. Natuwa ang tatay ko nung nalaman niya yon. Sa wakas daw, naliwanagan ako na unahin naman ang sarili ko.



Pero meron talagang pagkakataong mararamdaman mo na tinatawag ka na ituloy mo yung mga bagay na nasimulan mo na, yung mga bagay na madaas pinapasaya ka, yung mga bagay na nagbigay sayo ng pagkakataong maging "unique" sa iba, yung mga bagay na bumuo sa kung ano si "Ikaw" sa orsa na ito.

Siguro nga, tama ang sinabi nila: "Kapag Masaya ka sa ginagawa mo, you'll never get tired." kahit anong pilit mong tumanggi, nandun na yung puso mo sa mga bagay na gusto mong gawin kahit madami ang tumututol. Hinding hindi mo pagsisisihan isang desisyong alam mong magiging masaya ka kahit na ayaw ng mga tao.

Buhay mo yan. Alam mo kung ano ang gusto mo at makakapagpasaya sayo.......

KASI, KAHIT NAKAKAPAGOD.....

Bago matapos ang araw, alam mong naging masaya ka. :)

Status Update: Spread love This Month :)

"Kung sino sino pang tinatawagan mo nandito lang naman ako, at kung saan saan ka pa naghahanap nandito lang naman ako. Ako na lang sana, tayo na lang dal'wa. Sana malaman mo pala, ako na lang sana."
~ Zia Quizon, Ako Na Lang Sana

Uuuuuy. Nakarelate siya. O sige, dahil love month, gawin nating "love" ang topic ko today. Hihihi. :">

Siguro kung mag coconduct ako ng research, isa sa mga nasa top topic na pinaguusapan sa social networking sites ay ang mga kwento tungkol sa "Pag-ibig"... Agree? Kung hindi.. Abnormal ka. Seryosooooo. Abnormal ang isang taong hindi nagiging interesado kapag love na ang pinaguusapan.

Sige, idetalye pa natin. Sa aking obserbasyon, madaming naguusap o nagkokomento sa isang status kapag ang laman nito ay tungkol sa mga:
1. ka-Bitter-an (masama ang loob mo kasi hindi mo nakuha ang gusto mo)
2. Pa-Martyr and drama (Okay lang, kung saan siya masaya, masaya na din ako)
3. Waiting is a Virtue. Ay Patience pala. (ginagawang excuse ang "darating din yan, maghintay ka lang" kahit sa loob loob niya eh "bakit ang tagaaaaaal?!")
4. Me against the WHOLE WIDE UNIVERSE (galit na galit kasi niloko siya).
5. Honey-Bee (Kinikilig lang ang peg, okay na siya dun. Hanggang kilig)
6. You're my YOU (Hihihi. Eto! Siya na! Siya na talaga ang masaya sa love life)

at kung ano ano pang uri ng status tungkol sa pagibig. Ikaw ba? Ano ang sa'iyo?

Haaaay nako. Ganito na lang. Ang Pebrero ay buwan ng pagibig, pero ibig sabihin na ba nun e kapag Valentine's Day, si Boyfriend lang ba o si Girlfriend lang ang pwedeng i-date?

DI BA ANG PAG IBIG AY IBINIBIGAY SA LAHAT? So pwede si classmate, si best friend, si tito, si tita, si kuya, si ate, si nanay at si tatay o para mas masaya, buong pamilya :)




Sa pananaw ko, hindi mo kailangang maging 'in a relationship' para icelebrate ang valentine's day. Sabihin nating si kupido ay pumapana lang ng dalawang puso ng tao para mainlove sila sa isa't isa. Pero pwede din namang panain niya yung puso ng mga taong walang paki sa mga nagugutom sa kalsada para naman mainlove sila sa idea ng pagtulong, o kaya naman panain yung mga taong nagaaksaya ng pera para sa sariling kasiyahan para naman mainlove sila sa idea ng pagtulong sa mga taong hindi makalabas ng ospital dahil sa kakulangan ng pambayad? tingin niyo? Pwede naman tayong mainlove sa mga intangible na maga bagay di ba? INLOVE IDEA NG PAGTULONG at PAGMAMALASAKIT SA KAPWA. :)


Sabi nga sa isang kanta --- "We found love in a Hopeless place" O ayan na ha. Hindi lang sa isang babae at isang lalakeng nagkagustuhan natin makikita ang PAGMAMAHAL. Pwede nating makita ito sa isang pagkakataong hindi mo inaasahan, katulad na lang sa pagbibigay ng kasiyahan sa mga labing matagal nang hindi nakakaramdam ng ngiti, pagpapatawa sa mga pusong matagal nang nakatago sa galit at poot. OH EM! Makata much na!

ISIPIN NATIN. :)

Wala naman akong balak baguhin ang pananaw niyo tungkol sa buwan ng pagibig. Pero come to think of it, di ba? Hindi lang sa pagkakaroon ng partner ang main idea ng LOVE MONTH. Kaya nga LOVE eh, it is for everyone.


PS. NBSB ako. HAHAHAH! Pananaw ko lang po ito. Kaya ko po nasabi yung mga ito eh di dahil bitter ako na wala akong partenr this season kundi naisip ko lang na hindi lang
nalilimita sa dalawang tao, pwede mo naman itong ishare sa MAS MADAMI PA :)

Anong Pipiliin Mo?

Kaninang umaga, nakita ko 'tong status ng SBC Graduate School of Business sa Newsfeed ko sa Facebook:

"When it comes to being happy, there's neither right nor wrong thing but a battle between your happiness and their judgement."

Napaisip ako bigla. Ano nga ba ang una kong iisipin?

Sa totoo lang, ako yung tipo ng tao na ayaw ang may kaaway. Yung tipong ayaw sa'yo ng taong yun, ayoko ng ganong pakiramdam. Kaya siguro masyado kong binibigyan ng pansin ang mga kumento at mga sinasabi ng ibang tao tungkol sakin. Minsan, naapektuhan na din yung mga ginagawa kong desisyon kasi ayoko yung may masasabi silang hindi maganda.

Pero paano kung sarili mo nang kaligayan ang pinaguusapan? Iisipin mo pa rin ba ang sasabihin ng iba? O hahayaan mo na lang sila para makuha mo ang hinahanap mong saya?

Siguro ako, mas iisipin ko ang kaligayahan ko, kahit na anong sabihin ng ibang tao. Mahirap kasing magsisi dahil hindi ko ginawa ang mga bagay na gusto ko dahil sa masyadong pagaalala sa tingin ng iba.

Nung highschool ako, ang tingin ng mga tao sa akin ay isang masipag na estudyante, magaling na lider, mabuting kaibigan at anak.... Masyadong mataas. Minsan, nakakasakal. Natanong ko sa sarili ko kung masaya ba ako sa ginagawa ko? O baka naman ginagawa ko lang 'to dahil gusto ng mga tao sa paligid ko?

Dumating yung puntong nakapasa ako ng UP. At inaasahan ko na ang pangungulit ng mga teacher ko, classmate ko, kamagaanak ko at mga magulang ko na doon ako magaral. Pero iba, alam kong iba ang gusto ko. Bakit ako papasok sa UP? Dahil sa isa siyang unibersidad ng mga matatalino? Dahil pwede akong ipagmalaki ng mga magulang ko kapag doon ako nagaral at nagtapos? Dahil pwede kong ipagmayabang sa mga kaklase ko na naipasa ko ang entrance exam ng isang eskwelahang mataas ang standards? HINDI. Sabi ko sa sarili ko..

"Ngayon, ako naman. Pwede ko namang patunayan na may utak ako kahit hindi ako doon pumasok. Pwede pa rin naman akong ipagmalaki ng mga magulang ko kahit sa ibang eskwelahan ako magaral at pwede ko namang ipagmalaki ang eskwelahang papasukan ko sa mga classmate ko at teacher ko. Eh doon ako masaya eh, bakit ba?"

Yun na nga. Di ako tumuloy sa UP. Sa San Beda ako pumasok. Katulad ng inaasahan, marami akong narinig na hindi magandang kumento nung panahon yon.

"Bakit hindi sa UP?"
"Ano ba yan, sayang naman yung pagpasa mo."
"Yang anak ko, pumasa ng UP, kaya lang tinanggihan at nag-San Beda"

Mahirap para sa loob kong tanggapin ang mga ganoong kumento. Para kasing sinayang ko yung mga inaasahang bagay sakin ng mga tao. Kahit ang mga magulang ko, nung una, hinayang na hinayang. Naisip ko nung puntong yon, papangatawanan ko yung desisyong ginawa ko. Alam kong hindi ako magsisisi sa huli kaysa naman sundin ko ang gusto nila at habangbuhay kong pagsisisihan ang hindi pagsunod sa sarili kong kaligayahan.

Naalala ko ang sabi ng tatay ko.. "Nak, nung una pa lang hindi na kita pinilit. Hinayaan lang kitang mamili. Alam ko naman kasing yan ang gusto mo at wala kaming magagawa don dahil buhay mo yan. Oo, nanghihinayang ako sa pagkakataong nasayang. Pero sa huli alam ko namang magiging masaya ka kasi ikaw mismo yung nagdesisyon para sa sarili mo."

Natuwa naman ako kasi kahit paano, naramdaman ko ang supporta ng magulang ko.


Ngayon, malapit na akong magtapos sa San Beda. May sagot na ako sa lahat ng mga kumento ng mga tao noon...

Bakit hindi sa UP? --- Bakit hindi sa San Beda? Eh maganda kaya dun. Kahit maliit lang yung school namin, masaya naman. Iba yung bonding ng mga estudyante.

Ano ba yan, sayang naman yung pagpasa mo. ---- Hindi naman. Masaya pa din ako na naexperience kong magUPCAT. At least di ba? Naexperience ko. :)

Yang anak ko, pumasa sa UP, kaya lang tinanggihan at nag-San Beda --- Siguro kasi nandon yung puso ko. After graduation, it is all about what you've learned and how you will apply it in real life. Ang turo samin sa San Beda, hindi mo kailangang maging matalino para maging successful, ang kailangan mong matutunan ay ang diskarte at ang magandang pakikisama sa mga magiging kasamahan mo paglabas mo ng school.

Hindi ko pa rin naman maiwasang magtanong sa sarili kapag nagpupunta ako ng UP, "Paano kung dito ako nagaral?", pero palagi ko lang inaalala yung mga masasayang pangyayari at mga natutunan ko sa San Beda. Hindi ko ipagpapalit yon at hindi ako nagsisisi na ito ang pinili ko kasi naging masaya ako.

Eto lang, hindi mo kailangang i-please ang ibang tao para lang maramdaman mong masaya ka. Kasi ang tunay na kasiyahan ay ikaw mismo ang gagawa. Sa una, mahirap kasi madaming masasalita ng hindi maganda sa likod mo. Pero pangatawanan mo lang, kasi sa huli, wala kang pagsisisihan. Ikaw ang gumawa niyan at sa isang pagkakataon sa yong buhay, naging masaya ka dahil sa desisyong ginawa mo.



PS. Wala naman po akong hurt feelings sa UP. Nagkataon lang po na yun yung gustong eskwelahan ng mga magulang ko para sakin. Naniniwala pa din ako na ang bawat estudyante ay may kanya kanyang kagalingan regardless sa school na pinasukan nila :)